Bir kıvılcım çaktık ve o ateş artık kendi kendine yanabiliyor

İçim rahat… İstediğim buydu, bu blogu kurarken, diğer intersekslere ulaşmayı düşünürken amacım ve aklımdan geçen tam da buydu. Ben ne kahraman olmak istiyorum, ne öne çıkmak. Hayal ettiğim şey bu lolipopları interseks olmayan insanların ellerinde görebilmekti işte. İnterseksler için benden başka birilerinin birşeyler yaptığını görebilmek, başka interseks yoldaşlar da tanımaktı. Bu hafta İstanbul’da olamadım, interseks paneline ve onur yürüyüşüne katılamadım ama gururla ve huzurla doldum. Şerife ve Zeynep’in paneldeki herkesin keyif ve ilgiyle dinlediği konuşmaları, ardından onur yürüyüşü fotoğraflarında bu lolipopları görmek çok iyi geldi. Bir kıvılcım çaktık ve o ateş artık kendi kendine yanabiliyor.

Bilmezsiniz, daha bir kaç yıl önce lgbt camiada bile interseksin ne olduğundan bihaberdik, lgbt’nin “i”si yoktu, şimdi anaakım medyanın haberlerinde bile lgbt”i”yiz. Şu an kalabalık bir interseks hareketi yok belki, sadece intersekslerden müteşekkil bir örgütümüz yok, sıkıntılar asla bitmedi, daha alınacak çok yol var ama bir kaç yıl önceyle karşılaştırınca şu lolipoplar bile ay yüzeyinde yürümek kadar büyük iş aslında…

Teşekkürler bu güzel lolipopları hazırlayan tüm Lambda gönüllüleri, teşekkürler Ali, teşekkürler Şerife ve Zeynep ve tabii ki kalbimdeki en özel yere sahip olan, tanıdığım ilk interseks yoldaşım, sevdiğim, Evrim; varlığına şükürler olsun. Ve lolipopu gururla taşıyan canım Emre’m, içine doğduğum değil seçtiğim ailemden birisisin, teşekkürler.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.